14 juni 2014 Dalheim
Vanmorgen stonden 13 oranjegezinden aan het vertrek. De sfeer was uitgelaten want onze jongens hadden Spanje met 5-1 verslagen. Iedereen was dan ook op en tot gemotiveerd om er vandaag een mooie rit van te maken. Diverse coureurs hadden een oranje lint op hun helm aangebracht en Jan had nog een oude oranje helm voor Nico in de aanbieding, want als medekopman was hij dan voor vandaag het oranje gezicht van onze fietsgroep. Maar helaas Nico liet deze eer aan zich voorbij gaan.
Het was vandaag bij de start bewolkt een beetje fris en slechts 15 Gr. De deelnemers waren de clubleden: Jan, Jo, Martin, Nico, Wino, Frans, John, Rene, Piet, Jos B.,Michel en verder Jo/d C en
Piet B.
Aangezien vandaag de tourwedstrijd Limburgs Mooiste op het programma stond en Zuid Limburg overspoelt werd met 15000 tourfietsers besloten we om dan maar tegen de wind in, naar Noord Limburg te fietsen. Piet wist wel een route, en dus gingen we goedgeluimd met Piet en Rene op kop naar Beek , Genhout, Spaubeek, Oirsbeek, Merkelbeek en Bingelrade. Hier pakte Rene als bijrijder van Piet een verkeerde straat en werd hij op de kop afgelost door Nico. Het is ongelooflijk om te zien hoe makkelijk Piet op kop blijft rijden en vooral ook het gemak waarmee hij het peloton door de voor ons onbekende straatjes loodst. Het leek wel een processie, links om, rechts om, remmen , optrekken en het kon niet op. Via Schinveld ging het naar Gangelt en zaten we in Duitsland. Dan naar Birgden en hier gebeurde iets wat we niet vaak zien. Piet trok wit weg en werd steeds nerveuzer aan de kop. Wat bleek, zijn reisduif-kompas had hem in de steek gelaten met als gevolg dat hij de weg kwijt was. Dit liet hij echter zo min mogelijk merken en vervolgens fietste hij via o.a. diverse boeren landwegen op gevoel verder. Frans reed op een van deze weggetjes lek, waardoor we even pauze hadden. Plotseling zaten we weer op de voor Piet bekende wegen en reed hij samen met Nico of Rene triomfantelijk aan de kop. Wel was er nog een ingreep van Jan nodig om de juiste weg naar Dalheim te vinden. Op het laatste klimmetje voor Dalheim liet Jo zien, dat hij naast dalers benen ook nog over klimmersbenen beschikt. Het had hem de afgelopen weken gestoord dat hij het predicaat beste daler gekregen had. Jo demarreerde bij het begin van de klim maar Nico ging mee in zijn wiel, beiden op jacht naar de bergprijs. Het wordt een gevecht op het scherpst van de snede maar Jo breekt niet en wint dan ook met een wiel verschil de bergprijs. Nico blijft gedesillusioneerd achter, hij is op waarde geklopt. Chapeau voor Jo die hiermee verlost is van het gegeven alleen maar een goede daler te zijn.
Om 11.45 waren we na 70 km op onze pauzeplaats. We konden hier in restaurant de Dalheimer Molen midden in de natuur op het terras plaatsnemen. Martin regelde de koffie die in kannen werd aangeleverd, dit inclusief de korting die we kregen omdat onze jongens de titelkandidaat Spanje geklopt hadden. De serveerster was zeer lovend over de geweldige wedstrijd van Die Holländische Mannschaft. Naast de koffie werd door de helft van de groep Strudel taart besteld. De andere helft bestelde een broodje gezond. Toen dit geserveerd werd bleek er ook een Duitse koude worst bij te zitten. Dit was voor de meeste coureurs echter geen optie en lieten de worst dan ook liggen. Martin als grote dierenvriend en hondenliefhebber wist hier wel raad mee, want op het terras waren een tiental gasten met aangelijnde honden aanwezig. Hij pakte de worst, brak deze door, en voerde die een voor een aan de diverse honden. Op het laatst werd hij steeds roekelozer met als gevolg dat een hond hem in zijn vinger beet. Aangezien de vinger licht was gaan bloeden leek het Wino, met zijn paarden ervaring en deskundige op het gebied van paardenbeten, toch beter om deze wond te laten verzorgen. Een knappe, jonge, vriendelijke maar vooral ook rondborstige serveerster werd door Wino aangesproken. De jonge dame bekeek Martin die met een van pijn verbeten gezicht haar meewarig aankeek. Ze nam Martin mee naar de EHBO kamer van het restaurant en deed vervolgens de deur op slot. Na 15 minuten kwam Martin met een Big Smile op zijn gezicht weer naar buiten. Er was een wonder geschied, van een open wond aan zijn vinger was niets meer te zien. Wat de serveerster daarbinnen met Martin gedaan heeft zal altijd wel een raadsel blijven. Misschien heeft ze hem alleen maar getroost, stevig tegen haar boezem aangedrukt en is daardoor ook het bloeden gestopt. Feit was wel dat Martin bij het afrekenen een flinke fooi voor de serveerster in petto had.
Om 12.25 uur gingen we weer op pad. Met Piet en Nico op kop ging het met hoge snelheid over de Mijnweg naar Herkenbosch en Melick.
Piet had gekozen voor een alternatieve route waardoor we plotseling in Ool zaten. We konden nu alleen nog het prive bootje nemen dat ons naar de Oolder haven kon brengen. De groep zag de oversteek per bootje wel zitten en het leek net een schoolreisje, zo gezellig en uitgelaten was de stemming. De kapitein, genaamd Thijs, was een persoon die jarenlang in Berg a/d Maas gewoond had en hier ook jarenlang de rol van Sinterklaas vervuld had. Ook was hij gehuwd met een meisje uit Nattenhoven. Toen het op een groepskorting aankwam voor onze groep was er echter niets te regelen. Kosten enkele rit 1,50 per persoon. Hij had vandaag een goede dag.
De oversteek duurde maar 3 minuten en zodoende meerden we al snel af bij de lighaven van het Oolder Resort. Wat bleek, de zoon van Michel (Yvo) had hier zijn jacht gestald, dus moesten we ook even vanaf de oever een kijkje nemen. Er overheerste een OH,OH, gevoel bij de coureurs toen ze de boot zagen. De vrouw des boots (schoondochter van Michel) was ook aanwezig en nodigde ons uit om een kop koffie te komen drinken. Wino had hier wel oren naar, maar de meeste coureurs wilden toch liever snel naar huis. Onderweg kwamen we ook nog 2 kleinkinderen van Michel tegen. Vanaf hun fiets werd Michel hartelijk toegezwaaid met een Hallo Opa.
Vervolgens ging het weer hard vooruit met Nico en Piet als gangmakers. Uiteindelijk kwamen we uit in Wessem. Bij de beklimming langs de autoweg naar Maasbracht demarreerde Jos B. Hij mocht echter niet weg en werd dan ook snel weer teruggehaald. In Maasbracht neemt Michel het peloton op sleeptouw en hij laat zien dat zijn goede vorm nog altijd aanwezig is. Hij beukt in een hoog tempo van 38 tot 40 km/h kilometers lang tot in Aasterberg op kop. Nu nemen beurteling Nico of Rene de kop over. We komen in Roosteren en hier besluit Piet om zijn vrouwtje Lenie eens lekker te verwennen met haar lievelingsgerecht, namelijk asperges. Piet had nog wat goed te maken bij Lenie na zijn bijna bekeuring van afgelopen woensdag in Belgie. Via Grevenbicht en Obbicht komen we in Nattenhoven waar Rene en John de groep verlaten. Om 14.45 uur waren we na 130 km weer terug in Stein. Het was vandaag een mooie fietsdag met als hoogte punt het honden avontuur van Martin. Martin was de gehele terugreis in trance en heeft dan ook niets gezegd. Zijn gedachten gingen uit naar wat hem was overkomen in de Dalheimer Molen.
Gr. Rene